درین گفت و گزارش هر دو در تب

همی بودند تا شد روزشان شب

نهان در پرده کافور شد شب

تو گویی عنبر شب گشت اشهب

چه پوشی شمع ایفانوس امشب

که افتد آتشت در جامه یا رب

سعادت را بود فرخنده کوکب

طلوعی یکنفس آن هم دل شب

گدازان شد تنش از تابش تب

صدش تبخاله بیرون ریخت از لب

در این عالی مقام پر غرایب

ببین بیداری چشم کواکب

دمی سد ره برون رفتی ز مکتب

که شاه من کجا رفتست یا رب

سرای چرخ خالی شد ز کوکب

چو آخرهای روز از طفل مکتب

دمی بندد ز تکرار سبق لب

که من دیگر نمی‌آیم به مکتب

چه می‌گویم شهابی بود ثاقب

شدی در یک نفس از دیده غایب

چو گم گشت از جهان سودایی شب

برون راند از پیش خورشید مرکب

ز تار عنکبوتش در مرتب

ز دم زلفین آن در کرده عقرب

هزار شب ز برای هوای خود خفتی

یکی شبی چه شود از برای یار مخسب

شبی که مرگ بیاید، به عنف در کوبد

بحق تلخی آن شب که ره سپار، مخسب

به صنعان فریبان ترسا لقب

به کافردلان فرنگی نصب

برونم زآتش دل دار در تب

درون بحری کن از آتش لبالب

ز شکر خنده آن لعل شادات

تبسم در دهان غنچه شد آب

به وحدتگاه گلشن شیخ و راهب

همه یک نغمه در اثبات واجب

چو خوانی رفته از مشرق بمغرب

دو عالم بر کنارش از دو جانب

ز حال دشمنان آنسان خبر یافت

که می داند چه می بینند در خواب