به خنجر دشمنانش را ببیزای

به نیکی دوستانش را ببخشای

سخن جمله کنیم اندر یکی جای

تو خود دانی که ما را چون بود رای

چو من بر خاک ایوانت نهم پای

مرا بر گنبد هفتم بود جای

چو دید از مهر دختر را نکو رای

بخواند اخترشناسان را ز هر جای

نباید زیور و چیزی دلارای

برادر را و خواهر را به یک جای

زبس آواز کوس و نالهء نای

همی برخواست گویی گیتی از جای

کسی نشنید آوازی در آن جای

مگر آواز کوس و نالهء نای

ز بیم شیر مانده هر دو برجای

برفته روشنان از دست و از پای

چو رامین دایه را دید اندر آن جای

چو چان اندر خور و چون دیده دورای؟

جوانمردی چنان کت هست بنمای

بر این فرزند بیچاره ببخشای

تو نیز از مردمی بر من ببخشای

به نیکی در دلت مهرم بیفزای

خردمندی و شرم و دانش و رای

به کار آید روان را در چنین جای

مرا این کار بیهوده مفرمای

که سر گز نداند رفت چون پای

اگر نه بخت من بودی نکورای

ترا پیشم نیاوردی دراین جای

ازین پس هر چه تو خواهی بفرمای

که از فرمانت بیرون ناورم پای

چو آشفته نمانم بر یکی رای

چو دیوانه نپایم بر یکی جای

همی تا جان من باشد تن آرای

بدو با جان من مهر تو بر جای

مکن بر روز بُر نایی ببخشای

چنین اندوه بر انده میفزای

بدان بُرنای دلخسته ببخشای

هم او را هم تن خود را مفرسای

مکن ماها بدان مسکین ببخشای

به خون او روانت را میالای