که ما بیچارگان تو خداییم

همیدون ز امتان مصطفاییم

همی داند که ما در دز کجاییم

نشسته در سرای پادشاییم

چهان را گر چه بسیار آزماییم

نهفته ببند رازش چون گشاییم

بیا سوته دلان گردهم آئیم

سخنها واکریم غم وانمائیم

ترازو آوریم غمها بسنجیم

هر آن سوته تریم وزنین تر آئیم

دگر ره گفت ما اینجا چرائیم

کجا خواهیم رفتن وز کجائیم

درین چنبر گشایش چون نمائیم

چو نگشادست کس ما چون گشائیم

توئی گیرنده و میرنده مائیم

توئی سلطان و ما مشتی گدائیم

چو ره پیش است ما از پس چرائیم

اگر چه خسته بال و بسته پائیم

چو ما این بند مشکل برگشاییم

بر قاضی بدرگاه تو آییم

بظاهر چارده معصوم مائیم

همه یک نور از نور خدائیم

بده جامی دگر کاندر فنائیم

در آن جامت دگر مستی نمائیم

تمامت انبیا و اولیائیم

ستادستند و درعین بقائیم

چو ما ز این صورت اینجا آشنائیم

نمود تو در این صورت نمائیم

همی گوئیم بالجمله خدائیم

نه چون سالوسیان بیوفائیم

چو هر دو باهمیم و نی جدائیم

ز دید یکدگر ما پادشائیم

خدا با ماست ماهم با خدائیم

که این دم یافته عین بقائیم

نبُد منصور حق میگفت مائیم

که اندر جان و دل کلّی خدائیم

همه اندر جزیره چون درآئیم

یکی نقشی از این دنیا نمائیم

در این منزل در آخر چون فنائیم

حقیقت هر دو در بود خدائیم

چو جانان با من است و آشنائیم

در آخر بیشکی عین خدائیم