به سیصد سال آدم مانده غم ناک

ز بهر گندمی خون ریخت بر خاک

اگر زیر و زبر گردانی افلاک

نمی‌آرد کسی یاد از کفی خاک

مزن سر بر زمین ای مرد غمناک

که سر بر خشت خواهی بود در خاک

جهان چون نیست از کار تو غم ناک

چرا بر سر کنی از دست او خاک

اگر از خاک برگیری کفی خاک

بپرسی قصهٔ از خاک غمناک

تو گویی بر زمین هر ذرهٔ خاک

ز فان حال بگشادند بی باک

چو جانت شیب خواهد بود در خاک

سر منظر چه افرازی بر افلاک‌‌؟

الا یا در مقامر خانهٔ خاک

همه چیزی چنین در باخته پاک

برای نیم نان ای مرد غمناک

چه ریزی آب روی خویش برخاک

یکی سنگ سیه دیدم در آن خاک

چو گویی شکل او بس روشن و پاک

براندیشید از آن ساعت که در خاک

فرو ریزد دو رخ چون برگ گل پاک

برآر از سینهٔ پرخون دمی پاک

که بسیاری دمد صبح و تو در خاک

برو سودا مپز ای پارهٔ خاک

که مستغنیست از تو حضرت پاک

که افشاندیم چندین سجدهٔ پاک

ز استغنای خود بر پارهٔ خاک

گر آمرزم به یک ره خلق را پاک

نیامرزیده باشم جز کفی خاک

که همراه تو چیست ای مرد غمناک ؟

چه داری زادِ راهِ منزلِ خاک ؟

هزاران جان پاک از قالب پاک

فدای این همه روهای پر خاک

گواهی میدهد بر هستی پاک

بلندی سپهر و پستی خاک

چو آخر زر تواند شد همه خاک

نماند خاک و نبود مرد غمناک

اگر ظاهر نمیدانی تو آن خاک

نبود آن خاک الّا آدم پاک