مگر یک روز می‌شد یوسف پاک

زلیخا را نشسته دید بر خاک

کنون این جمله را خون ریخت بر خاک

نمی‌دارد ز خون عاشقان باک

بزاری جان ما راکشت بی باک

بسان کافران روم در خاک

چو بگشایم کمند از روی فتراک

چو بادآرم عدو را روی ب رخاک

بسی زیر و زبر آمد چو افلاک

که تا پای و سرش افکند در خاک

وگر بر تن زند دل گردد آن خاک

وگر بر دل زند جانی شود پاک

چو خونی مشک گردد از دم پاک

بوَد ممکن که زو جانی شود خاک

که ای برداشته نام من از خاک

بحرمت کرده هم خوش بوی و هم پاک

زهی غایت که چشم عقل و ادراک

بماند از بُعدِ آن افکنده بر خاک

چو جسمت سوده خواهد گشت در خاک

سر منظر چه افرازی بر افلاک

نه ششصد سال آدم ماند غمناک

ز بهر گندمی خون ریخت برخاک؟

بدست صنع گوی مرکز خاک

فکنده درخم چوگان افلاک

جهان چون نیست از کار تو غمناک

چرا بر سر کنی از دستِ او خاک

به توفیق خدای صانع پاک

که دانش می‌دهد بر ملک و افلاک

فرو ماندند ایشان بر سر خاک

به کام دشمنان سرمست و بی‌باک

بپری بر فلک زین تودهٔ خاک

همی گردی تو با مرغان در افلاک

ز شوق آشیان ای مرغ افلاک

شدی افتان و خیزان بر سر خاک

زعجز خویش می‌گویی تو ای پاک

تویی معروف و عارف ما عرفناک

درآید صد هزاران قالب از خاک

چو اندر تو رسد برسد ز تو پاک

عجب‌تر این که آمد ذرهٔ خاک

که تا دستش دهد خورشید افلاک