بود شهزادۀ مرآت سلطان

مصفا از کدورت‌های دوران

همیشه این کتاب و این قلمدان

همین دفتر که در پیشَست و دیوان

در آمریکا به خرها کردی اِعلان

که باشد مرتعِ سبزی در ایران

صبا شبگیرکن از خاورستان

به آذربایجان شو، بامدادان

سر نام‌آوران‌، اعزاز سلطان

مهین چشم و چراغ آل خاقان

بگفتم عذر دعوت هست آسان

بغیر از دعوت آقای مهران

گمانم کاین دو تازی لحن از الحان

بود تفسیر لفظ «‌رامش جان‌»

بود هشتم همانا «‌رامش جان‌»

به‌جای جان‌،‌جهان هم‌خواند بتوان

سرود «‌قفل رومی‌» پانزده دان

ده‌و شش « کنج بادآور» همی خوان

بیامد بار دیگر نزد لقمان

که بازم وام ده از روی احسان

قضا را یافتی سود فراوان

سه‌صد درهم ببردی نزد لقمان

امیری از اسیری به تو ای جان

بده تا میتوانی لیک مستان

محبت جلوهٔ اول ز حق دان

ز بعد کنت کنزا حببت برخوان

ز هر تیره گروه نسل حیوان

ندیدم ابلهی مانند انسان

گهی با روس بندد عهد و پیمان

به قصد این که گیرد، خاک ایران:

صلاح این طور می‌داند که ایران

شود مستملکاتی ز انگلستان!

فرستادند او را شهر سمنان

به (سردار سپه) با آه و افغان:

بیاوردند او را سوی تهران

بدادندش خسارت بیست تومان

سحرگاهی هوا شد سرد زآن سان

که از سرما به خود لرزید دهقان

بگفت ای دوست، گردش‌های دوران

شما را هم کند چون ما پریشان