بقا را با عطایش توامان کرد

کفش را دشمن دریا و کان کرد

چو نقاش ازل طرح جهان کرد

محبت را چو جان دوری نهان کرد

شراب عشق بر آفاق پیمود

جهانرا سربسر لبریز جان کرد

جهان چون مست شد از باده عشق

[...]

توانی گر درین ره ترک جان کرد

توانی عیش با جان جهان کرد

اگر جان رفت جانان هست بر جای

بجانان زندگی خوشتر توان کرد

چه باشد جان و صد جان در ره دوست

[...]

نه با من دوست آن گفت و نه آن کرد

که با دشمن توان گفت و توان کرد

گرفت از من دل و زد راه دینم

ز دین و دل گذشتم قصد جان کرد

کی از شرمندگی با مهربانان

[...]

چه می در جام من پیر مغان کرد

که در پیرانه سر بازم جوان کرد

نه دربانم جدا زان آستان کرد

جدا زان آستانم آسمان کرد

گمان بد به من آن بی وفا برد

[...]

هر آن خصمی که با من آسمان کرد

شرار آه من با او همان کرد

مرا چون یافت در تن نیست جانی

بهای بوسه ی او نقد جان کرد

مآلی خوش ندارد جور بنگر

[...]

چو برخی زین نمط آه و فغان کرد

شکایت ها ز بخت و آسمان کرد

نخستین بار باید ترک جان کرد

سپس آهنگ روی گلرخان کرد

نباید در طریق عشق فایز!

حذر از خنجر و تیر و سنان کرد

به نام آنکه بنیاد جهان کرد

عیان نقش زمین و آسمان کرد

باین معنی که ز اعمال ارزیان کرد

تدارک از معارف می‌توان کرد

بمال اجرای دین حق توان کرد

نه بهر هر کسی دنیا زیان کرد

پسر را گفت پیری خرقه بازی

ترا این نکته باید حرز جان کرد

به نمرودان این دور آشنا باش

ز فیض شان براهیمی توان کرد

مسلمانی که خود را امتحان کرد

غبار راه خود راسمان کرد

شرار شوق اگر داری نگهدار

که با ویفتابی میتوان کرد

عرب را حق دلیل کاروان کرد

که او با فقر خود را امتحان کرد

اگر فقر تهی دستان غیور است

جهانی را ته و بالا توان کرد

معاذیری به شکوایم بیان کرد

هدایایی نفیسم ارمغان کرد

خوش آن کو جامه از دیبای جان کرد

خوش آن مرغی، کازین شاخ آشیان کرد

کسی کو تکیه بر عهد جهان کرد

درین سوداگری، چون من زیان کرد