نباشد بر دگر کس هم روانه

مرا مبشول چند آری بهانه

همی یک نعره زد گفت ای یگانه

مرا بنشان درین صندوق خانه

ایازت را تو داری جاودانه

مرا زو نیست حاصل جز فسانه

مرا عشقست از وی جاودانه

که دایم می‌زند در جان زبانه

چو قسمت این دو چیزست از زمانه

چه خواهی کرد این مردارخانه

بترس ای گورخان از گورخانه

که باید خفت، چند آری بهانه

ندیده بود عالم آن یگانه

تعجّب کرد از رسم زمانه

ببردم آخر او را سوی خانه

دو مَرده کارِ من کرد آن یگانه

که گر مردار میری ای یگانه

چو مرداری بمانی جاودانه

که مَردُم داردت تیمارخانه

دمی نگذاردت بی آب و دانه

چنین عهد و وفا را در زمانه

چه بهتر، خاک بر سر جاودانه

فغان از خلق و فریاد از زمانه

نفیر از نقش لوح کودکانه

شد و یک سنگِ دست آس آن یگانه

برون آورد در ساعت ز خانه

چو پنبه گشت مویت ای یگانه

که پنبه خواهدت کردن زمانه

چنین گفت اصمعی پیر یگانه

که یک شب در عرب گشتم روانه

خدا خوانده بخویشت جاودانه

تو گشته از پی شیطان روانه

و یا از زخم چوب و تازیانه

ز هر یک خون کنی جوئی روانه

مگر پرسید آن شیخ زمانه

که کیست این مرد، گفتند ای یگانه

اگر تیغ زبانش چون زبانه

شود چون رمحِ خطّی راست خانه

چو گفت این حرف آن مرد یگانه

فرستادش همی سوی خزانه