بهر علمی که باشد در زمانه

همه بودند در هر یک یگانه

یکی بادی درآمد از کرانه

به شهری کرد کشتی را روانه

تعجّب کرد شاه و شد روانه

بیامد پیش آن ماه زمانه

بدو گفتند ای عابد نشانه

جهانداری گزین چند از بهانه

ترا من عفو کردم جاودانه

چه می‌ترسی چه می‌آری بهانه

اگر شهوة نبودی در میانه

نه تو بودی و نه من در زمانه

بسگ گفت آنگه آن شیخ یگانه

که تو از هر چه کردی شادمانه

سگ آنگه گفت ای شیخ یگانه

چو دیدم جامهٔ او صوفیانه

که چون کس راست فرزند یگانه

بماند ذکر خیرش جاودانه

کنون او داند و ما جاودانه

شما را رفت باید از میانه

کنون نفس توام من ای یگانه

اگر گردم پی شیطان روانه

مرا گر چشم نبود در میانه

چو خواهم کرد معشوق یگانه

بسی جامه‌ست شه را درخزانه

مبین جامه تو شه را بین یگانه

جوابش داد کای صدر یگانه

ز بس شوهر که کُشتم در زمانه

ازین دلشاد شد شاه زمانه

سوی پل گشت باخلقی روانه

چو گیرم بر کنار بحر خانه

ز موجم بیم باشد جاودانه

غلامی داشت آن شاه زمانه

چو یوسف در نکوروئی یگانه

غلام و فخر هر دو شادمانه

شدند از مجلس خسرو روانه

بغایت فخر شد زین شادمانه

دلش می‌زد ازان شادی زبانه

پدید آمد یکی شیر از میانه

که آتش می‌زد از چشمش زبانه