خداوندی مرا زیبد که دانم

تمامت در یقین راز نهانم

تو اکنون قطره شو در دید جانم

که من در ظاهر و باطن عیانم

درین معنی گه گفتی از عیانم

یکی بوده است اینجا جمله دانم

خدایم من که در کون و مکانم

بدان شیخا که برتر ز آسمانم

خدای برّ و بحر جمله گانم

محیط جملهٔ کون و مکانم

وصال مصطفی بخشید جانم

کنون بنمود کل عین عیانم

نمیخواهم من این دست و زبانم

کزین دست و زبان عین جهانم

سرافراز است ودارد همچون جانم

همی داند یقین راز نهانم

ز قرآنم بگوی و جان ستانم

توباقی مان که من باقی نمانم

من این دانم بسی و می ندانم

ولیکن درس در پیش تو خوانم

چه میدانم که چیزی می ندانم

صفاتی چند اینجا آگاه خوانم

ز شیخی جانم آمد بر زبانم

بطاقت آمد از این کار جانم

توی اسرار ومن اسراردانم

تو برکاری و من بیکار از آنم

کنون مست جلال جاودانم

عجب مست جمال بینشانم

بفرمایم که تا دست و زبانم

ببرید و ببین شرح و بیانم

یکی باشم دوئی را من ندانم

دوی را از یکی اینجاجهانم

بگو این مرد را تا من بدانم

که من بر تو حقیقت مهربانم

تو هستی بنده و من راز دانم

تو هستی سالک و من درعیانم

اگر دانی بگویم تا بدانم

که بهر چیست این راز نهانم

مرا بردار کرد و جان جانم

به هر لحظه کند خود را عیانم