اگر چه من ز شیران جان ستانم

همی بستاند از من عشق جانم

در آن غم مانده کز تو دور مانم

دلم امید بگسسته ز جانم

اگر چه شاه شاهان جهانم

ز خود بیچاره تر کس را ندانم

درین اندیشه روز و شب چنانم

که با من نیست پنداری روانم

چه طوفانست گویی بر روانم

جیحون می رود از دیدگانم

فدای روی خوبت باد جانم

فدای من سراسر دشمنانم

چه آن پندی که من بر تو بخوانم

چه آن تخمی که در شوره فشانم

اگر چه شاه شاهان جهانم

درین شاهی به کام دشمانم

به خون ویسه گر جیحون برانم

ز خون دشمان وز دیدگانم

بر آن بی مهر چو نان مهربانم

که او را دوستر دارم ز جانم

من آن کس را بکشتن چون توانم

که جانش دوستر دارم ز جانم

ندانم زو چه خواهد دید جانم

خطا گفتم ندانم نیک دانم

اگر چه در میان بوستانم

ز اشک خویش در موج دمانم

اگر من مردمم یا زین جهانم

چرا هر گز نه همچون مردمانم

اگر من بر زبان پند تو رانم

حرد بیزار گردد از روانم

ز تو بی شرم تر کس را ندانم

و یا خود من که بر تو مهربانم

ترا درمان به جز تیغم ندانم

که مرگ بخش و چانت ستانم

نه آنم من که چون تو بدگمانم

همه ناراستی باشد نهانم

هر آن روزی که گفتم شادمانم

شکنجه گشت شادی بر روانم

هر آن گاهی که بستانند جانم

ز کار خویش و کار تو بمانم