چو در گیتی ترا همسر ندانم

به ناهمسرت دادن چون توانم

برادر گفت شاها من نه آنم

که چیزی با تو گویم کش ندانم

به ویرو خویشتن را چون رسانم

ز موبد جان خود را چون رهانم

ز بدبختی چه بد دیدم ندانم

چه خواهم دید گر زین پس بمانم

نه یوزان را سوی گوران دوانم

نه بازان را سوی کبگان پرانم

به شب تا روز پیچان و نوانم

چو ماری چوب خورده در میانم

بجز تو در جهان کس را ندانم

که با او راز خود گفتن توانم

من از تیمار ویسه همچنانم

شبان از روز و روز از شب ندانم

ترا بر اسپ تازی چون نشانم

به چشم دشمنان بر چون دوانم

پس آن در چون گشایم بر روانم

کزو آید نهیب جاودانم

اگر نیکو کنم تا زنده مانم

از آن بهتر که کام خویش رانم

بدو گفت ای گرامی تر ز جانم

به زیب و خوبی افزون از گمانم

نیالاید به آهوی زنانم

نگه دارد ز آهوشان زبانم

گرفتاری ترا باشد به جانم

بدان سر جان خویش از تو ستانم

ز شهر خویش رامین را برانم

دگر هر گز به نامش بر نخوانم

کنون خواهی بکش خواهی برانم

و گر خواهی بر آور دیدگانم

به خون مصقول کن رنگ رخانم

سیاهی را بضوی از دیدگانم

که من یک ماه زی تو میهمانم

ترا یک سال از آن پس میزبانم

کنون در عاشقی بس ناتوانم

چنان گشتم که گر بینم ندانم

هر آن گاهی که از وی دور مانم

بجز خوشی و کام دل نرانم