چه گویم ز ابروی همچون کمانش

که زاغی بود زلف دلستانش

چنین گفت اصمعی را میزبانش

که زنگی را پُر آتش باد جانش

چنان تقدیر رفت از غیبِ دانش

که در آتش کنند از امتحانش

شکم چون سیر گردد یک زمانش

به غیبت گرسنه گردد زبانش

دگر ره تیره شد دو چشمِ گریانش

دگر ره چشم روزی کرد یزدانش

یکی گر سفته شد لعل دهانش

نبود آن جز بالماس زبانش

درآن میدان بدان سرگشته چوگانش

بخواهم برد گوئی از زنخدانش

ولی پیوسته می‌جوشید جانش

نگه می‌داشت پنهان هر زمانش

چو آندم بگذرد بر خونِ جانش

شود از نافِ او نافه روانش

خوش آمد این سخن در گوش جانش

ز زر پر کرد دامان و دهانش

اگر پرت بدی یعنی که دانش

اگر بالت بدی یعنی که بینش

زهی خورشید روی دلستانش

که زیر سایه دارد طیلسانش

خداوند جهان از نور جانش

سخنها گفته بی او بر زفانش

چنان شد در نماز از نور حق جانش

که از پائی برون کردند پیکانش

کفی خاکست و بادی در میانش

تن او چون طلسم و گنج جانش

بجز نقشی نبینی از جهانش

بجز بادی نبینی در میانش

چو بستاند اجل ناگاه جانش

سر آرد جملهٔ کار جهانش

دو نیمه گشت و کرمی از میانش

برآمد سبز برگی در دهانش

درآمد پیک الهامی ز پیشانش

سخن گفت از زبان وحی در جانش

اگر چه بود ملکی در میانش

نمیارزید ملکی یک زمانش