یکی را داد بخشش تا رساند

یکی را کرد ممسک تا ستاند

شکوهش چتر بر گردون رساند

سمند‌ش کوه از جیحون جهاند

اگر خود عشق هیچ افسون نداند

نه از سودای خویشت وا رهاند؟

به خلوتْ داستان‌خواننده را خوانْد

بسی زین داستان با وی سخن راند

ثناهای پری‌رخ بر زبان راند

پری بنشست و او را نیز بنشاند

رونده کوه را چون باد می‌راند

به تک در باد را چون کوه می‌ماند

جنیبت را به یک منزل نمی‌ماند

خبر پرسان خبر پرسان همی راند

اگر خار و خسک در ره نماند

گل و شمشاد را قیمت که داند

نباید راه‌رو کو زود راند

که هر کو زود راند زود ماند

یکی روزش به خلوت پیش خود خواند

که عمرش آستین بر دولت افشاند

غم روزی مخور تا روز ماند

که خود روزی‌رسان روزی رساند

بسا زن کو صد از پنجه نداند

عطارد را به زرق از ره براند

بر آن گنجینه فرهاد آفرین خواند

ز دستش بِستد و در پایش افشاند

چه چاره کان بنی‌آدم نداند

به جز مردن که‌زان بیچاره ماند

یکی افسانهٔ آینده می‌خواند

که شادی بیش‌تر خواهیم از این راند

چو کوهی کوهکن را نزد خود خواند

وز آن جا کوه‌تن زی کوه‌کن راند

زمانه خود جز این کاری نداند

که اندوهی دهد جانی ستاند

دبیر خاص را نزدیک خود خواند

که بر کاغذ جواهر داند افشاند

دریغ آن است کآن لعبت نماند

و گر نه هر که ماند عیش راند

چو خسرو نامهٔ شیرین فروخواند

از آن شیرین‌سخن عاجز فروماند