سرم بادا فدای سالکانت

حقیقت باتمامت واصلانت

از این جوهر بدان اسرار جانت

که اصل آن شدست اینجا عیانت

ز الّا اللّه میبینم نشانت

از آن میگویم این شرح و بیانت

ز حق حق گفت بود جاودانت

حقیقت حق ز پیدا و نهانت

چنین در خوابی و بیدار جانت

همی‌گویم دمادم در نهانت

نَفَخْتُ فیهِ مِن روح است جانت

ز ذات کل شده عین العیانت

چنان کن در یکی تسلیم جانت

که ذات حق شود کلّی عیانت

تن اندر عشق ده تا جاودانت

کند بیخویش ازنام و نشانت

کنی دیدار مر بیچارگانت

که میجویند در پرده نهانت

برو ای خاک در سوی مکانت

که اینجاگه بیابی جان جانت

ز نور قدس اظهار است جانت

در او پیداحقیقت بر نهانت

دمی غافل مباش از دید جانت

که او آمد درون راز نهانت

سخن بسیار گفتم از عیانت

دمی اندر نشان بی نشانت

ز نور دیده بنگر جسم و جانت

کز این هر دو شود کلّی عیانت

از این گنجینه اینجا سالکانت

یقین شد جوهر عین العیانت

خبر دارند از تو در عیانت

چه دل چه صورت و چه مغز جانت

چوآب آید همی سوی رخانت

نماید روی بیشک جان جانت

تو اصل ذاتی امّا این زمانت

حقیقت یافته عین مکانت

تو جان بشناس آنگه مغز جانت

در آخر اینست اسرار نهانت

چو ظاهر یافتی بر جسم و جانت

حقیقت جانست مر راز نهانت