به نزدیک شِکر شد کام و ناکام

به شِکر باز گفت احوال بادام

مرا شیرین و شِکر هر دو در جام

چرا بر من به تلخی گردد ایام‌؟

چنان راغب مشو در جستن کام

که از نایافتن رنجی سرانجام

سخن در فرجه‌ای پرور که فرجام

ز واگفتن تو را نیکو شود نام

به یک فرسنگی قصر دل‌آرام

فرود آمد چو باده در دل جام

نه تَرک این سرا هندوی این بام

شهنشه را چنین داده است پیغام

من آن تُرک سیه‌چشمم بر این بام

که هندوی سپیدت شد مرا نام

تو را گر بر زبان گویم دل‌آرام

دهانم پُر شکر گردد بِدین نام

صدف چون بر گشاید کام را کام

کند دُر وام از آن دندان دُرفام

به خدمت بوسه زد بر گوشهٔ بام

که باشد خشت پخته، عنبر خام

به رعنایی گذشت از گوشهٔ بام

ز شاه آرام شد، چون شد دل‌آرام

ز چشم و لب در این بُستانِ پدرام

گَهی شِکّر گشایی، گاه بادام

به جُلاب دگر نوشین کنم جام

به حلوای دگر شیرین کنم کام

حریفی چرب شد شیرین بر این بام‌؟

کزین چربی و شیرینی شود رام‌؟

گرت باید به یک پوشیده پیغام

برآوردن توانی صد چنین کام

یکی را تلخ‌تر گریانم از جام

یکی را عیش خوش‌تر دارم از نام

هر آن رایض که او توسن کند رام

کند آهستگی با کُرّه خام

بدان نازک میان شوشه اندام

ولیکن شوشه‌ای از نقره خام

چکیده آب گل در سیمگون جام

شکر بگداخته در مغز بادام

چو گازر شوی گردد جامه خام

خورد مقراضه مقراض ناکام