بقای صورتی اینجا زوالست

تو جان بشناس کآخر آن وصالست

دل و جان نور ذات لایزالست

از آن اندر تجلّی جلالست

دل و جان نور در تجلّی وصالست

حقیقت در یکی دیدار حالست

دلت آیینهٔ سرّ جلالست

ولیکن جان یقین عین وصالست

در آن منزل وصال اندر وصالست

حقیقت کل تجلّی جلالست

مر امروز امّید وصالست

دل من در تجلّی جمالست

بت ما سرّ عشق لایزالست

که اینجاگاه در عین وصالست

در این بت آفتاب لایزالست

کسی کو یافت در عین وصالست

ز نوشان این زمان دیگر وصالست

دگر اینجایگه نور جلالست

دل عطّار از تو در وصالست

توئی امروز با تو در جلالست

بسا مالا که بر مردم وبالست

مزید ظلم و تأکید ضلالست

بگفت آخر نه خونریزی وبالست

بگفت ار دوست می‌ریزد حلالست

نشان دانش اندر قیل و قالست

هران کس را که نطقی نیست لالست

زکوه مال جندانی که حالست

برون می‌کن چو دانی شوخ مال‌ست

زکوه صادقان خود ترک مال‌ست

نمی‌دانم که ایشان را چه حال‌ست

رخت خورشید را یات جمالست

خطت تفسیر آیات کمالست

هلال ارزانک هر مه بدر گردد

چرا پیوسته ابرویت هلالست

خیالت بسکه می آید بچشمم

[...]

پدر گفت: «این پسر شوریده حالست

حدیثش یکسر از خواب و خیالست

ملک جمشید را گفت: «این چه حالست

که خورشید نشاطت در وبالست

دلش با خویش می‌گفت این چه حالست

همان خوابست گویی یا خیالست

مرا دیدارش امشب در خیالست

زنان را یک نظر دیدن حلالست