چنان دیدم که اندر پهن باغی

به دست آوردمی روشن چراغی

مرا چشمی و چشمم را چراغی

چراغ چشم و چشم افروز باغی

چو دور از حاضران میرد چراغی

کشندش پیش از آن در دیده داغی

به صد گرمی بسوزانم دماغی

به دست آرم به شب‌ها شب چراغی

ز هر کشور که برخیزد چراغی

دهندش روغنی از هر ایاغی

اگر نبود ترا چشم و چراغی

ز گلخن فرق نتوان کرد باغی

مگر شد رابعه در درد وداغی

که تا در گیرداز جائی چراغی

که می‌داند که هر دل چون چراغی

چه سودا می‌پزد در هر دماغی

بهر انگشت درگیرم چراغی

ترا می‌جویم از هر دشت و باغی

چراغ چار طاق هشت باغی

شب معراج در شب چراغی

چو نه دل داری آخر نه دماغی

دبیرستان چه گیری از کلاغی

همه رفتند پر سودا دماغی

فرو مردند چون روشن چراغی

چه برخیزی بخصمی چراغی

که روشن زوست چون فردوس باغی

شه آن ناحیت را بود باغی

ز حوضش چشمهٔ گردون چراغی

چو بر عشقست پروانه دماغی

گزیرش نبود از روغن چراغی

تو در مشکوة حسنی چون چراغی

چراغ شاخسار هشت باغی

نهادند آن گهر همچون چراغی

که روزی شد، شبی چون پرّ زاغی

همه شب خاک بیزی با چراغی

ز دود و گرد بگرفته دماغی

دگر آن روغنش گر در چراغی

بمانی و بسوزیش چو داغی

تو از وی بیخبر در سوی باغی

گرفتستی ز ذات کل فراغی