دگر هم نصف سافل بهر اسماست

هم اوصافی که زاید نزد داناست

صلوه این نیست ای مرد مصلی!

که گاهی خم شوی گاهی شوی راست

نمازت را حضور قلب باید

نماز بی حضور قلب بیجاست

تو خود گویی ستون دین نماز است

[...]

یکی گفت از پدر بر من رسیده است

یکی می‌گفت ملک زرخرید است

که بعد و قرب از ماهیت ماست

وجود حق ز ماهیت مبراست

نه آن کلست این کز جزو برپاست

بود کلی که سر تا پای اجزاست

سؤالات از چه از لاهوت بالاست

جوابش نیز لاهوتیست پیداست

چو اثنیت هم از ما بین برخاست

منم گر ملک خود گوید بود راست

بدان بعثت قد توحید شد راست

قیامت نقد وقت احمد ماست

نهنگ بحر دانش عین دریاست

که الا الله موجودست و خود لاست

نداند دست چپ گر جوئی از راست

چه گوید جز که گوید علم بی پاست

نباشد کس درینجا یار تنهاست

چه باشد اینکه گفتم حاکم ماست

صفات ذات وصف خاتم ماست

که از نقصان اسمائی مبراست

اگر مجموعه مجموع اسماست

بود او ختم مطلق بی کم و کاست

کسی کو مجمع این هر دو دریاست

اگر باشد برون از حصر یکتاست

زنای بایزید این قول شد راست

که ذات لم یزل در جبه ماست

کسی کز این دوتائی رست یکتاست

سوای ذات او کس نیست پیداست

خدا بی پرده از هر ذره پیداست

حجاب دید ابنا دین آباست

دل اندر لا مکان خویش برجاست

مکان در خورد جسم بی سر و پاست

بدین حکمت توان دیدن کژ از راست

طریق استقامت حکمت ماست

زهی فرزند کز علم و عمل خاست

که باب امهات و جد و آباست