تو چون کُشتی خوشی خود را ببازی

اگر گل باشد وگرنه، چه سازی؟

فرو کوفت از سر درد و نیازی

بگوش خفتگان بانگ نمازی

تو این دم مردخو کرده بنازی

بعادت میکنی کاری مجازی

نفرمود این سخن حیدر ببازی

ندانی این حکایت‌ها مجازی

نماز تو بود آنگه نمازی

که از غیرش بیابی بی نیازی

اگر با هندوئی گوئی بتازی

بخندد بر تو و گیرد ببازی

نعیم هشت خلد از کارسازی

بیک گندم بداد از پاکبازی

چو من تازی سخن باشم تو رازی

میان ما نباشد کارسازی

مگر وقت ادای هر نمازی

ترا با خود دهند از بهررازی

اگر حاضر بود صاحب نیازی

بروز آن وقت آن برگی و سازی

زهی انعام و لطف و کارسازی

بفضل خویش ما را مینوازی

تو دارم زانگه بیشک بحر رازی

از آن از هر دو عالم بینیازی

اگر در پاکبازی سر ببازی

مثال انبیا سر برفرازی

از آنم کل که اندر پاکبازی

برفتم بر سر عشق مجازی

یکی داند مرا در بینیازی

کنم او را حقیقت کارسازی

خبر از مرگ دار ار مرد رازی

چه باشد جان و سر کاینجا نبازی

چو در خلوت نشینی پیشه سازی

ز ذات کل حقیقت سرفرازی

بنام وننگ اینجا در نمازی

تو پنداری که بیشک کارسازی

دلم خونست اندر پاکبازی

حقیقت یافت از تو بینیازی

هر آئینه تو در منصور رازی

که با خود میکنی این عشقبازی