در آن جز وی که ماند از عشق‌بازی

سخن راندم نیت بر مرد غازی

جهان عشقست و دیگر زرق‌سازی

همه بازیست الّا عشقبازی

کجا آن عدل و آن انصاف سازی

که با فرزند از این‌سان رفت بازی

برون آمد ز پردهْ سِحرسازی

شش‌اندازی به جای شیشه‌بازی

رسیدند آن بتان با دل‌نوازی

بر آن سبزه چو گل کردند بازی

شگفتی ماند از آن نیرنگ‌سازی

گذشت اندیشهٔ کارش ز بازی

رخ چون لعبتش در دل‌نوازی

به لعبت‌بازِ خود می‌کرد بازی

چو باشد نوبت شمشیربازی

خطیبان را دهد شمشیر غازی

که دارالملک بردع را نوازی

زمستانی در آن جا عیش سازی

مهین‌بانو چو دید آن دل‌نوازی

ز خدمت داد خود را سرفرازی

حدیث بنده را در چاره‌سازی

بساطی هست با لَختی درازی

نکرده دست او با کس درازی

مگر با زلف خود وآن هم به بازی

چو می‌دانست کآن نیرنگ‌سازی

دلیلی روشن است از عشق‌بازی

تو خود دانی که وقت سرفراز‌ی

زناشویی به است از عشق‌بازی

غزال شیرمست از دل‌نوازی

به گرد سبزه با مادر به بازی

چنین فصلی بدین عاشق‌نوازی

خطا باشد خطا بی‌عشق‌بازی

گَهی جُستن به غمزه چاره‌سازی

گَهی کردن به بوسه نردبازی

بر آن شیشه‌دلان از ترک‌تازی

فلک را پیشه گشته شیشه‌بازی

چو خسرو دید کآن ماه نیازی

نخواهد کردن او را چاره‌ساز‌ی

تو خود دانی که در شمشیربازی

هلاک سر بود گردن‌فرازی