ندارم گوهری لایق به کارش

مگر سر هست مقدور نثارش

هر آن چیزی که خواهد روزگارش

همه آماده آرد در کنارش

روا باشد که جان سازم نثارش

کشم بر دیده خاک ره گذارش

حمایل کرد تیغی بریسارش

که بد مریخ کمتر جان نثارش

خود اعیان و حقایق ز اعتبارش

در آن ذات‌الاحد دان برقرارش

چنین بگذشته عمری روزگارش

نبوده سرگهی بیشور یارش

که آید در نظر از ورد و خارش

ظهور ذوالجلال و اقتدارش

بکهدان ارفتد میدان تو خوارش

ندارد ز آنکه آنجا کس بکارش

کند پس مستریح این اختیارش

بکلی از طلب وز انتظارش

بباید حیدری با ذوالفقارش

که قهراً‌ گیرد از کف اختیارش

فزاید هر زمان بر انکسارش

بعجز و بندگی و اضطرارش

خوشا سودای عشق و روزگارش

وز آن خوش تر به جان ما شرارش

دلم در زلف او عمری اسیر است

من آشفته سامان یادگارش

توانم برد چشم ناتوانش

[...]

پی اثبات دین کردگارش

هویدا نفی شرک از ذوالفقارش