من آن ویسم که چهرم نوبهارست

من آن ویسم که مهرم پایدارست

همیشه سبز و نغز و آبدارست

تو پنداری که هر روزش بهارست

همان گلبوی و گلچهره نگارست

همان خونریز و خونخواره سوارست

مرا خنجر چو ابر زهر بارست

ترا غمزه چو تیر دل گذارست

رخش گفتی نگار اندر نگارست

تنش گفتی بهار اندر بهارست

مرا یکدل همیشه دوستدارست

نه چون تو ده دل زنهار خوارست

مرا در پیش چون شاهی شکارست

چو دلبر ویس مه پیکر نگارست

خجسته جشن و خرم روزگارست

زمین با زیب و هر کس شادخوارست

به گرد ملک تدبیرش حصارست

به باغ فخر پیمانش بهارست

درخت علم را قولش بهارست

سرای جود را فعلش نگارست

به منظر همچو تیغ ذوالفقارست

کجا هم کوچک و هم نامدارست

ز عمر خویش در فصل بهارست

ازیرا همچو اشکوفه به بارست

ز عشق تو نهانم آشکارست

ز وصل تو نصیبم انتظارست

ز باغ وصل تو گل کی توان چید

که آنجا گفتگوی از بهر خارست

ولی در پای تو گشتم بدان بوی

[...]

بکن چربی که شیرینیت یارست

که شیرینی به چربی سازگار‌ست

چه می‌خوردی که رویت چون بهارست؟

از آن می‌خور که آنت سازگارست

اگر چه زر به مهر افزون عیارست

قراضه ریزها هم در شمارست

جهان خوردن گزین کاین خوشگوارست

غم کار جهان خوردن چه کارست‌‌؟!‌

گل از شوق تو خندان در بهارست

از آنش رنگهای بی‌شمارست

حقیقت رحمت ما بی‌شمارست

ز مخلوقات ما را با تو کارست

شب خلوت قرین ویار غارست

نثار راهش اوّل چل هزارست