کرامت آدمی را ز اضطرار است

نه زان کو را نصیبی ز اختیار است

همم با دیر و هم با کعبه کار است

که هرجا پرتوی از روی یار است

همم با دیر و هم با کعبه کار است

که هرجا پرتوی از روی یار است

به هجرم صبح روشن شام تار است

لبم نالان و چشمم اشکبار است

مرا از شام هر شب تا سحرگاه

به یادت دیدگان اختر شمار است

چو در راه صبا زلف پریشانت

[...]

مرا امروز اختر سازگار است

زمین پامرد و گردون دستیار است

سعادت همدم و دولت هم آغوش

که آن زرین میانم درکنار است

زهی یاری که کینش بی ثبات است

[...]

مرا بس شکرها از کردگار است

که یارم در بر و غم بر کنار است

اگر سنگ از فلک بارد چه تشویش

حضور دلبرم رویین حصار است

به پای دوست نبود جز تو در دست

[...]

مرا چون تو یاری غم گسار است

به غم شادم ور افزون از شمار است

الا ای گلستان اهل معنی

که گل های تو با آسیب خار است

به جام از شیر و شهدم گر شرابی است

[...]

غم امسالم افزونتر ز پار است

که در ماه محرّم نوبهار است

شقایق گر، زبی آبی نزار است

همانا حلق طفل شیرخوار است

«وفایی» بیوفا این نوبهار است

بهار گلشن دین پایدار است

تو که ای دل مکان در کوی یار است

تو که روز و شبان آنجا قرار است

تو که با فایزت نبود علاقه

بگو دیگر تو را با ما چه کار است؟

مرا این زندگی از بوی یار است

وگرنه جان بدین پیکر چه کار است؟

کنون که هست فایز زنده ز آنست

دو چشم و دل به راه انتظار است

بهشت است این زمین یا کوی یار است

که خاکش نافه مشک تتار است

حدیث سلسبیل و حور فایز!

بیان صورت و لبهای یار است

نه قامت، تازه سرو جویبار است

نه نرگس، چشم آهوی تتار است

حدیث سلسبیل و حور فایز

بیان صحبت لبهای یار است

دلم را تیر مژگانت شکار است

نه مجبوریست دل خود خواستار است

مکش از سینه فایز خدنگت

که این ز آن دست و بازو یادگار است

شب ابر است و دنیا تیره تار است

خیالم پاسبان کوی یار است

پلنگ نفس فایز سینه بر خاک

بکش جانا که هنگام شکار است

ندانم چون کنم دل بی قرار است

به چشمم روز روشن شام تاراست

ندانم راز دل با کی بگویم

دو چشمم فایز اینک اشکبار است

بهشت است این زمین یا کوی یار است

که خاکش نافه مشک تتار است

اگر فایز بود مدفون آن خاک

نه بیمش از سوال و نه فشار است

کمال‌الدین هم از وی یادگار است

که نسل سیم از آن شهریار است

ز اسماء و صفات او اعتبار است

ظهورش در مظاهر آشکار است