جهت باشد یکی ضیق وسعت باز

بود تنزیه ذات اول جهت باز

که دور از عقل و فهم و اشتهار است

خود آن از وحدت ذات اعتبارست

بسوی غیر با او اتساعی

نباشد نزد عقل و اطلاعی

در این وحدت تعقل لایلیق است

حقیقیه است و از هر فرض ضیق است

از آن گویند او را غیر ذاتش

بنشناسد کسی از ممکناتش

دوم کو را سعت باشد مناسب

ظهور اوست در کل مراتب

ز اسماء و صفات او اعتبار است

ظهورش در مظاهر آشکار است