هواخواهان شه در عیش و شادی

حسودش را مده جز غم مرادی

به زیر حکم او فرمان ندادی

در عدل و کرم بر ما گشادی

زمان غم به سر شد دور شادی

بیاید دست اکنون هر مرادی

برآوردم پس از صد نامرادی

سر از حوض مصلای عمادی

صباح عیدش از رخ غم نهادی

شب قدرش زگیسو خانه زادی

نبود آنجا حروف الا مدادی

ز نقش ماسوا غیر از سوادی

تعرف گر که باشد ز اعتقادی

از او حاصل توان کردن مرادی

نشان حکم او باشد که بادی

کند در کاه و گندم افتقادی

بود عبدالودود آن پاک زادی

بحق اولیا کامل ودادی

حیاتی از حقیقت با زیادی

دهد او را پس از موت ارادی

در او دارد تجلی اسم هادی

بخاصه اهل ره را زاوست شادی

مکن یکجو بتقلیل اعتمادی

مگر باشد برون از هر مرادی

شنیدی آن تجلی های هادی

که گه در کوه بودی گه بوادی

ز دنبالش بپوی این هفت وادی

که در این راه بینی روی هادی

یکی را مرجعستی اسم هادی

یکی را المضلستی منادی

نماید حکمت منطوق هادی

سلوک و سیر را وادی بوادی

ز نور آفتاب بامدادی

گشایش یافت اینک باب شادی

به آن قوم از تو می‌خواهم گشادی

فقیهش بی‌یقینی، کم‌سوادی

بسی نادیدنی را دیده‌ام من

«مرا ای کاشکی مادر نزادی»

در صد فتنه را بر خود گشادی

دو گامی رفتی و از پا فتادی

برهمن از بتان طاق خودراست

تو قر ن را سر طاقی نهادی

ولی چشمش که بر دانا فتادی

بر او از مهر لبخندی گشادی