ز جنّت آمدی بیرون چو آدم

نهان راز میگوئی دمادم

نباشد هیچ جزدر حق نهادم

میان عاشقان دادی بدادم

ز بهر کشتن اینجا من بزادم

چو اکنون تن بتسلیمی نهادم

حقیقت تا ابد آری دمادم

نمود جملگی را در یکی دم

جواهر نامه میگویم دمادم

چو من هرگز که دید از عهد آدم

از آن دم میزنی دائم دمادم

که اینجا کس ندید آندم جز آدم

نمودی من نمودم با تو آدم

بگفتم با تو من سرّ دمادم

ترا میگوید اینجا گه دمادم

در این دم چون توئی مر عین آدم

کنون چون آمدی مانند آدم

خطاب خوف میآید دمادم

بلای قرب جانان همچو آدم

کشید اینجا ز عشق او دمادم

ز احمد گر شوی واصل چو آدم

یقین بخشد ترا سرّ دمادم

دَرِ این گنج من کل برگشادم

تمامت سالکان را داد دادم

در آن جوهر نظر کرد او دمادم

که تابان بود از آنجا نور آدم

ز اسرار حقیقت سرّ آدم

ترا میگویم اینجا گه دمادم

بمعنی آدم از تو تو ز آدم

بگو تاچند گویم من دمادم

ز نور تست گفت و گوی آدم

که میگوئی حقیقت راز آدم

قلم رفتست و میآید دمادم

قضا بر جان فرزندان آدم

سخن از جان و دل گویم دمادم

که این دم یافتیمت بود آدم

که شاهت میکند لعنت دمادم

چرا سجده نکردی بهر آدم

بجویم لعنتِ او را دمادم

چه غم دارم ز فرزندان آدم