جهان پر شیشه بر هم نهادست

اگر سنگی زنی بر تو فتادست

چنین عمری کزو جان تو شادست

چو مرگ آید بجان تو که بادست

ترا این مرگ هم پیشت نهادست

ولی روزی دو از پس اوفتادست

نصیبت گر ترا صد سال داده‌ست

دمی حالیست دیگرجمله بادست

گر ازین گونه کاری سخت یادست

که فرزندان آدم را فتادست

تو سگ را بند کن روزی نهادست

که گردن بستهٔ با سگ گشادست

که این طفل گرامی شاهزادست

ز شاهی در گدایی اوفتادست

چو زنجیر سخن درهم فتادست

ز یک یک حلقه در درهم گشادست

ززرّ و جامه چندانش بدادست

که گویی دختر قیصر نژادست

چنانم آتشی در دل فتادست

که گر، دم میزنم چون تفّ و بادست

سیه شد چون نظر بیتو گشادست

دلم زین غصّه داغش بر نهادست

ترا این بکر معنی دست دادست

که حق در دیدهٔ جانت نهادست

خطاب دوست ما را در نهادست

نهادم اندر اینجا داد دادست

حیات جاودانم در نهادست

که معنی اندر اینجا داد دادست

ترا در سوی دنیا راه دادست

بسی اندوه بهر تو نهادست

ره جان گرچه صافی اوفتاده‌ست

ولکین راه او در عین بادست

ترامنصور کل اندر نهادست

ترا این راه در پیشت فتادست

در معنی بیکباره گشادست

دلت حیران در اودادی ندادست

اگرچه مشکلت اینجا گشادست

دلت درتنگنای دل فتادست

حجابت آتش و آبست و بادست

که درمال التّراب اینجا فتادست