اگر آید بخواب کور آبش

بسازد دیده روشن چون حبابش

که گرهم چشم گشتی آفتابش

کشیدی میل از تیر شهابش

کنون آمد ز لطف خاک و آبش

فرح بخش از شه عالم خطابش

ز شاهان کرده ایزد انتخابش

ازان شاه جهان آمد خطابش

جهان زیر نگین چون آفتابش

ازان شاه جهان آمد خطابش

چو عکس آفتاب از موج آبش

برآوردیم با چندین طنابش

ز دریا کی کشد منت سحابش؟

که بی‌منت، هوا می‌بخشد آبش

کند زنّار جان مشکین طنابش

رخش هم بت بود هم آفتابش

به نوعی کیکیی داده جوابش

که معشوقی تراوید از عتابش

سخن بشنید راون در جوابش

به خیر اندیش خود کر ده خطابش

سران یکسر دوان اندر رکابش

ستاره ذره های آفتابش

که هر کس غسل سازد اندر آبش

نجات آخرت بخشد ثوابش

بود مازندران گل، اشرف آبش

بود ساغر جهان، اشرف شرابش

نمایان چشمه حیوان سرابش

خضر از تشنگی بی آب و تابش

چه مسجد، مسجد اقصا خرابش

ملک قوم و مؤذن آفتابش

به کشتی می زند پهلو حبابش

سر گرداب را گردانده آبش

بود صابون ز قرص آفتابش

خم افلاک باشد خم آبش

خریداران ز هر جانب خرابش

بود دلهای مشتاقان کبابش

قدح شد سرنگون از احتسابش

فگند از پا صراحی را عتابش

عیان شد هر طرف بر سطح آبش

هلال و انجم از موج و حبابش