سر غریبی و بی‌یاوری فکنده به زیر

دلش ز خنده بی‌جای شامیان دلگیر

ترا به کرببلا می‌نماید از جان سیر

فراق اکبر و اندوه اصغر بی‌شیر

ولی حوادث دوران بما شده است دلیر

چنین که یافته وضع سخای ما تغییر

دوباره گشت بدان بی‌حیای شوم شریر

سخاوت پسر بوتراب دامن گیر

از این مقدمه یعقوب شد بسی دلگیر

یکی کنیز خرید ا زبرای دادن شیر

دل تو تاب ندارد که سوی شمر شریر

کنی نظر که کشد بر گلوی من شمشیر

هزار پاره تن انورش ز ضربت تیر

به دست دیگر وی دست شمر شریر

چسان نماز که از کربلا به چرخ اثیر

بلند بود ز تکبیر خصم غرش تیر

به جای بستن احرام و گفتن تکبیر

بلند کرد به روی دو دست طفل صغیر

زیمن میوه او منتفع صغیر و کبیر

ز برگ او شده پستان هر غنم پر شیر

نمود در بر زینب چنین سخن تقریر

که این دو قرصه نان ای زن اسیر بگیر

به حق تاج فلک سای شاه مهر سریر

به جود حضرت اقدس به اقتدار وزیر

به لطف و مرحمت و جود خان حاکم راد

به بندگان سرایش که در زمانه امیر

که سوختم ز ستمهای دشمنان دغل

[...]

«پُم» است سیب و گلابی «پوار» و «فیگ» انجیر

انار دان «گرناد» و «براوه» مرد دلیر

چو نخل «پالمیه» و برگ «فوی» و «اُرژ» شعیر

چو «ساشه» توبره و «مانژوار» آخورگیر

نگر به زلف و بنا گوش آن بت کشمیر

یکی ز ساده پرند و یکی ز سوده عبیر

دو پیشه دارد بر جان و دل دو طرهٔ او

یکی گذارد بند و یکی نهد زنجیر

شگفتم آید زان دل در آن بر سمین

[...]

غذای میر ندیدم ولی به گاه غذا

بر اوگذشتم و دیدم که چاکران امیر

کمان گروهه به کف گرد سفره‌خانه او

کمین گشاده مگس ها همی زنند به تیر

کجا مجال دهد انگلیس پر تزویر

که بر بغاز نهد پای‌، روس کشورگیر

تو بلبلی به مقامات خود مکن تقصیر

بسان جغد به ویرانه آشیانه مگیر

مشو به دام مذلت برای دانه اسیر

تراز کنگرهٔ عرش می‌زنند صفیر