بغم سرای جهان خواجه خوش دلت شاد است

همیشه فکر تو در این خراب آباد است

ز بس امل دلت از یاد مرگ آزاد است

بیا که قصر امل سخت سست بنیاد است

بغیر زردی رخسار و اشگ خون‌آلود

به رنگ‌های جهان مبتلا نباید بود

اسیر رنگ به غیر از زیان نبیند سود

غلام همت آنم که زیر چرخ کبود

به گوش هوش اگر بشنوی به لیل و نهار

به بی‌وفائی خود دهر می‌کند اقرار

مباش در پی آمال دنیوی زنهار

نصیحتی کنمت یاد گیر و در عمل آر

ببین بدیده عبرت در این خراب آباد

به باد رفته سریرکی و کلاه قباد

ندید کام در این حجله هرکه شد داماد

مجو درستی عهد از جهان سست نهاد

حدیث غیر رها کن و زمان خود دریاب

ببوس غبغب ساقی بنوش جام شراب

در آبه عالم مستی شنو ز غیب خطاب

چگویمت که بمیخانه دوش مست و خراب

شدم به رافت ساقی چو کامیاب از جام

وجود خویش تهی یافتم ز ننگ و ز نام

به حال مستیم آمد به گوش دل الهام

که ای بلندنظر شاهباز سد ره مقام

تو بلبلی به مقامات خود مکن تقصیر

بسان جغد به ویرانه آشیانه مگیر

مشو به دام مذلت برای دانه اسیر

تراز کنگرهٔ عرش می‌زنند صفیر

خنک دلی که ز قید هوس بود آزاد

به خوابگاه رضا آرمیده خرم و شاد

چو قسمت تو نه کم گردد از غم و نه زیاد

غم جهان مخور و پند من مبر از یاد

گشایشی چو ندیدی به عقده هم مفزای

بکنج غم منشین روی خود ترش منمای

رها ز خود شو و تفویض امر کن بخدای

رضا بداده بده و ز جبین گره بگشای

چه گلشن است که اندر عزای خود سنبل

گشوده طره و فریاد میکند صلصل

ز بی ثباتی گل می‌کند فغان بلبل

نشان عهد و وفا نیست در تبسم گل

زهی محیط مقالات را گهر حافظ

خهی نهال کمالات را ثمر حافظ

صغیر را شده بانی بشعر تر حافظ

حسد چه میبری ای سست نظم بر حافظ