تمام‌ گشت مه روزه و هلال دمید

هلال عید به ماهی تمام باید دید

بنوش جام هلالی به یاد ابروی یار

که همچو ابروی یار از افق هلال دمید

لب سوال ببند و دهان خم بگشای

[...]

نسیم روح فزا از دیار دوست رسید

که کشتگان غم هجر را روان بخشید

بهار آمد و بهر نثار مقدم او

فشاند ابر بهاری زدیده مروارید

و عارض و خط دلجوی دوست سبزه و گل

[...]

رسید مژده که سرسبز گشت نخل امید

نهال دولت و اقبال بارور گردید

بهار خرمی آمد گل مراد شکفت

زشوق لعل لب دوست جام مُل خندید

فروغ بزم طرب را به نغمه ی دف و چنگ

[...]

رسید مژده که اینک صباح عید رسید

طرب گزین شده رند شقی و شیخ سعید

نشاط را شده آماده عارف و عامی

ز بس به باغ صنوبر ستاد و سرو چمید

به طفل غنچه نگر شد مراهق از بس شیر

[...]

رقیه دختر نیک اخترامام شهید

در آن خرابه ز هجر پدر، چو نی نالید

ز دیده اشک فرو ریخت همچو مروارید

ز هجر روی پدر، همچو بید می لرزید

رسید نالهٔ غمدیده گان به گوش یزید

ز خادمی سبب بانگ ناله را پرسید

کنون سر پدر در طبق چو لاله نهید

پی تسلی آن طفل، در خرابه برید

تمام شام برون آمده به حکم یزید

به پیشواز سر انوار حسین شهید

از این سخن حسن از دل فغان و ناله کشید

به گفت کای لب عطشان به نزد آب شهید

بدان جوان عرب داد و معذرت طلبید

زبان عذر گشود و بگفت شاه شهید

فکند زلزله اندر بنای عرش مجید

برای خاتمی انگشت آن جناب برید

گمانم این لب و دندان همچو مروارید

کبود گشته پدرجان ز ضرب چوب یزید

ز روی سینه او سر به یک طرف غلطید

به خاک روی یتیمی نهاد و آه کشید

چنان ز وصل پسر گشت این در نومید

که هر دو دیده وی شد ز انتظار سفید

نشان خانه یعقوب را از او پرسید

کنیز بوی محبت از آن نشانه شنید

از این جواب دل پیر زن به سینه طپید

به گریه گفت که یا رب چه شد نشان امید

ظهیر مسخره در بزم شرب نزد یزید

ز دختران عزیزت کنیز می‌طلبید

گذشته زین همه یک سرخ مو به بزم یزید

ز خاندان نبوت کنیز می‌طلبید

برو که روی حسین را دگر نخواهی دید

گلی ز روی حسینت دگر نخواهی چید