قسم به نون و قلم یعنی آن قد و ابرو

که جز به قبله روی تو نیست ما را رو

تو خود بگوی ز روی تو روی چون تابیم

چنین که پرتو روی تو تافت از هر سو

نشان ز قرب تو داده ست عندلیب به باغ

[...]

سلامت ار طلبی جز به نیکویی مگرو

بهر چه کاشته یی چشم دار وقت درو

ز فتنه غم نخورد خاطر سلامت رو

دلاز خبث حسودان مرنج و ایمن شو

اگر چه سوختن عاشقان بود دلجو

که جز بسوختن از عود بر نیاید بو

مباش اهلی ازین بیشتر خموش و بگو

بسوخت حافظ و ترسم که شرح قصه او

می اگر جوش زند گل ز چه جوشد بلب جو

مست اگر شور کند مرغ خروشد ز چه هر سو

از آن پر است دل فیض از ولای امام

که از نخاله طین وی است طینت او

از آن پر است دل فیض از ولای امام

که از نخاله طین وی است طینت او

خمیده قامتم از بار غصه چون مه نو

به خان و مان من آتش فگنده شد مرو

دمی ز روی مروت حدیث من بشنو

ز یک سخن که رقیبم بگفت رنجه مشو

دو قرص نان، اگر از گندم است یا از جو

دوتای جامه، گراز کهنه است یا از نو

چهار گوشه دیوار خود به خاطر جمع

که کس نگوید از اینجای خیز و آنجا رو

هزار بار نکوتر به نزد دانایان

[...]

دو قرص نان اگر از گندم است وگر از جو

دو تای جامه اگر کهنه است وگر از نو

چهار گوشهٔ دیوار خود به خاطرِ جمع

که کس نگوید از این جای خیز و آنجا رو

هزار مرتبه بهتر به نزد ابن یمین

[...]

دو قرص نان اگر از گندم است وگر از جو

دو تای جامه اگر کهنه است وگر از نو

چهار گوشهٔ دیوار خود به خاطرِ جمع

که کس نگوید از این جای خیز و آنجا رو

هزار مرتبه بهتر به نزد ابن یمین

ز فرِّ مملکتِ کیقباد و کیخسرو

محمدؐعربی آفتاب هر دوسرا

کسی که خاک درش نیست خاک بر سر او

شنیده‌ام که تکلم نمود همچو مسیح

به این حدیث لب لعل روح پرور او

که من مدینهٔ علمم علی در است مرا

عجب خجسته حدیثی است من سگ در او

ز خود گذشتم و گشتم ز پای تا سر او

شد از میان منی و جلوه کرد نحن هو

من از میان چو شدم دوست در میان آمد

مه آشکار شود ابر چون شود یک سو

زیمن عشق شبم را نمود چون شب عید

[...]

پی سواری خود مردمان خرندخری

برای صرفه که جونیم من دهند به او

به اسب تازی مایل کسی نمی گردد

که خرج اوبودا فزون اگر چه هست نکو

اگر چه اسب مر او را دهد نجات ازخصم

[...]

به هر طریق که دانی بگیر حکمی از او

که ای مخرب خفرک فلان سنجرلو

ترا چه کار که مغوی شوی به رعیت غیر

ترا که گفت که شو کدخدا به هر ده وکو

ترا چه کار به ساروئیان خرخسته

[...]

دو هفته ماه من ای لعبت بهشتی رو

دگر چه شد که ز من کرده ای تهی پهلو

تو سرو نازی و بر چشم منت باید جای

که جای سرو بسی خوشتر است بر لب جو

تراست نازش کبک و چمیدن طاووس

[...]

مباد آنکه زنی بعد من تو لطمه برو

مکش ز سینه خروش و مکن پریشان مو