چه باشد ار شود از بند غم دلش آزاد

که هست فیض ثناخوان کمینه چاکر دوست

حسد چه می‏بری ای دشمن علی بر فیض

ولای آل نبی روزی خداداد است‏

مپرس سرّ نهان بودن امام ای فیض

که کارهای خدا را سئوال بی‏ادبی است

لقای او چه شود گر به خواب فیض آید

زهی مراتب خوابی که به ز بیداری است‏

برای آن که ظهور امام زود شود

همیشه ورد سحرگاه فیض العجل است

چو شعله زاتش شوقت مدام سوزد فیض

که آتشی که نمیرد همیشه در دل ماست

چه باشد ار شود از بند غم دلش آزاد

که هست فیض ثناخوان کمینه چاکر دوست

حسد چه می‏بری ای دشمن علی بر فیض

ولای آل نبی روزی خداداد است‏

مپرس سرّ نهان بودن امام ای فیض

که کارهای خدا را سئوال بی‏ادبی است

لقای او چه شود گر به خواب فیض آید

زهی مراتب خوابی که به ز بیداری است‏

شود ز نرمی بسیار، خصم سرکش تند

زبان شعله دراز از تنزل شمع است

دریغ و درد که دور سپهر فاطمه را

به کام ریخت به ناکام شربت فرقت

هزار حیف ازین مایهٔ عفاف که بود

طراز قامت رعناش کسوت عصمت

دل از متاع جهان کند از آن به آسانی

[...]

بگریه گفتمش این عهد را وفایی هست

بخنده دست ز دستم کشید و هیچ نگفت

خیاط روزگار بر اندام هیچ کس

پیراهنی ندوخت کآخر قبا نکرد

از این رباط دو در چون ضرروت است رحیل

رواق طاق معیشت چه سربلند و چه پست

به تن مقصرم از دولت ملازمتت

ولی خلاصه جان خاک آستانه تست

ز هم نمی‌گسلد رشتهٔ نظارهٔ من

به عمر خود نکنم غیر یک نگاه ترا

چه منع می‌کنی از بینوایی که مراست

که پادشاه ندارد گدایی که مراست

تو ای صنم که مرا در دلی چه سودم از آن

که در میان من و دل هزار فرسنگ است

خوشم به دولت خواری و ملک تنهایی

که التفات کسی را به روزگارم نیست

خیمه از دایرهٔ کون و مکان بیرون زن

زانکه بالای ازین هر دو مکان دگر است

چگونه کعبه نپوشد لباس ماتمیان

که خانه‌ای چو دلش در مقابل افتاده است