سحرگه ترک فلک تنگ بست خفتان را

ز خیل زنگی خال نمود میدان را

دو چشم من به ره مهر آسمان که ز راه

نمود ماه زمین چهرهٔ درخشان را

بتم درآمد و چون یک چمن بنفشهٔ تر

[...]

مر آن خدای که پیمانه را نگهدارد

به زی‌ر خاک چو پیمان اهل عشق درست

ز روی صدق دگر به کام شیر روی

به رهروان طریقت قسم که حافظ تو ست

کلام عاقل و جاهل به گوش یکدیگر

چو نیک بنگری از روی تجربت بادست

همین به باغ ننالند بلبلان از زاغ

که زاغ نیز هم از بلبلان به فریادست

درین‌کتاب پریشان نبینی از تربیتت

عجب مدار که چون حال من پریشانست

هزار شکر که با یک جهان پریشانی

چو تار طرهٔ دلدار عنبرافشانست

امید عیش مدار از جهان بوقلمون

که هر دمش چو مخنث طبیعتان رنگیست

ولی تو سخت ازین غافلی که از هر رنگ

بسان مرد مخنث به دامنت ننگیست

بخیل چون زر قلبست و پند چون آتش

نه زرّ قلب ز آتش سیاه‌ترگردد

ز حرص مال بخیلا مگو به ترک مآل

از آن بترس که روزیت بخت برگردد

بیا به خویش به گوهر نصیحتی داری

چو خویشتن نپذیری مگوکه نپذیرد

بسا طبیب که دردی نکو علاج کند

ولیک خود به همان درد عاقبت میرد

کسی ندیده سیه‌روزی از بخیل بتر

که خود تعب کشد و غیری انتفاع کند

از آنکه تا هنوزش بود به تن رمقی

ز ناز و نوش جهان طبعش امتناع کند

ولی جنازه‌اش از در برون نرفته هنوز

[...]

کنون که دامن مقصود اوفتاد به چنگ

به کام غیر ز کف دادنش محال بود

ز فرط شوق حضورش‌ هنوز حیرانم

که بر که می‌نگرم خواب یا خیال بود

ازین حلاوت گفتار بس عجب نبود

که خاک در طرب و آسمان به رقص آید

هرآن کمال که داغ قبول تست بر آن

چو ذات عقل مبر از عیب و نقص آید

محققست که دنیا مثال مرداریست

حرام صرف بر آن کس که هست برخوردار

ولی به حکم ضرورت به سالکان طریق

حلال گشته به هنگام نیستی مردار

مگر به خنده درآیی وگرنه هیبت تو

زبان عارف و عامی ببندد از گفتار

من از کلام تو گویم سخن چنان که قمر

ز آفتاب فلک عاریت کند انوار

ابومسیلمه گر دعوی نبوت کرد

جز این چه سود که خوانند خلق کذابش

گرفتم آنکه به شب کرمکی همی تابد

چه حدٌ آنکه برابر کنی به مهتابش

مگر خدای منزه نبود ای فرزند

که این زمان تو منزه کنی به تسبیحش

کنایتیست سخنهای اهل شرع تمام

که هست شیوهٔ ارباب فقر تصریحش

شهی که پردهٔ امکان اگر براندازد

شناخت می‌نتواند جز ز دادارش

فرشته و فلک و عرن و فرش و لوح و قلم

بر او سلام فرستند و آل اطهارش

مسلمست که‌‌ گنجشک نیست چون شهباز

ولی علاج ندارد ز پر زدن گنجشگ

تفاوتی که بود مشک و پشک را با هم

معینست ولیکن گزیر نیست ز پشگ

زرشگ اگرچه نباشد چو دانهٔ یاقوت

[...]

ز فیض رحمت حق دمبدم فزون گردد

جمال هستی ما را فروغ رونق و رنگ

چو در برابر خورشید نور آیینه

که لمحه لمحه به صیقل ازو زدایی زنگ

جهان ز حوصلهٔ آرزو فراخ‌ترست

ولیک بر تو بود تنگ‌تر ز چشم بخیل

تراکه خوشهٔ خرما به دست می‌نرسد

به غیر خار چه قسمت بری همی ز بخیل

توان گریخت به جایی ز دشمنان لیکن

چو خود عدوی خودستم چگونه بگریزم

ز خویش لاجرمم چون‌‌ گریز ممکن نیست

جز این چه چاره که با خود همیشه بستیزم

هزار سال که ضحاک پادشاهی کرد

ازو نماند به جز نام زشت در عالم

اگرچه دولت کسری بسی نماند ولی

به عدل و داد شدش نام در زمانه علم