اگرچه دولت وصلت به چون منی نرسد

در این امید بمیرم که خوش تمنایی است

مپرس ره که ز سرهای رهروان حرم

نشانه‌هاست که منزل به منزل افتاده است

کجا شود به حقیقت عیان جمالِ حقیقت

اگر مظاهر و آئینهٔ مجاز نباشد

برابر است که و کوه پیشِ حضرت مولی

گهی به کوه ببخشد گهی به کاه بگیرد

همای قدسم و از آشیان خویش پریدم

به شوق گوشهٔ بام تو و بدان نرسیدم

ریا همین بر عشاق نیست ورنه فقیه

امام شهر نگردد اگر ریا نکند

غمش به ملک جهان خواجه می‌خرد زمن اما

غمی که بندهٔ آنم بگو چگونه فروشم

میان شهر به دوشم برند و محتسب از پی

خدای را به که گویم که من نه مست نبیذم

هوای او چو نهادم رضای او چو گزیدم

جهان وهرچه دروجز به کام خویش ندیدم

هنوز همسفرانم گرفته‌اند عنانم

که این نه راه حجاز است و من به کعبه رسیدم

چرا چو ابر نگریی، چرا چو باد نکوشی

چرا به روز ننالی، چرا به شب نخروشی

به غیر عشق اثر نیست ورنه چیست که واعظ

به صد حدیث نکرد آنچه بلبلی به خروشی

بسی عجب نبود گر قرار هست و شکیب

که از دیار حبیبت نیامده است پیامی

تمام سوخته دودی نداشت بر سر آتش

تو کز جفا بخروشی خموش باش که خامی

مگر چه بود نهان در سبوی باده فروشان

[...]

ز دیر و کعبه نمودی جمال خویش و ز عشقت

فغان و غلغله از جان خاص و عام بر آمد

تمام اهل دو عالم به جستجوی تو پویان

کدام اهل و چه عالم که پیش ما تو تمامی