چو سه ساله شد زخم چوگان گرفت

به پنجم دل تیر و پیکان گرفت

چو او گوی در زخم چوگان گرفت

هم‌آورد او خاک میدان گرفت

ازان کوه راه بیابان گرفت

غمی گشت و اندیشهٔ جان گرفت

جهاندار دشواری آسان گرفت

همه ساز نخچیر و میدان گرفت

وزان روی خسرو بیابان گرفت

همی از بد دشمنان جان گرفت

به بیراه راه بیابان گرفت

به رنج تن از دشمنان جان گرفت

بیفگند نام مهی جان گرفت

به بیراه، راه بیابان گرفت

و زآن شهر راه بیابان گرفت

همه رنجها بر دل آسان گرفت

چو مه گوی بفکند و چوگان گرفت

بر اسپ سیه سبز میدان گرفت

همانا زمانت گریبان گرفت

اجل چنگ آهیختت جان گرفت

دگر باره خورشید جولان گرفت

ز پیش سپه راه میدان گرفت

فرود آمد و سرش بر ران گرفت

ز دلتنگی آهنگ درمان گرفت

همانگه سَرِ شاه بر ران گرفت

در آن پیری آهنگ درمان گرفت

به رسم کیان نیز پیمان گرفت

وفا در دل و مهر در جان گرفت

به بیچارگی راه زندان گرفت

که مرغ از قفس رفته نتوان گرفت

ز سوزش چنان شعله در جان گرفت

که برجست و راه بیابان گرفت

ز پیشینگان ساز میدان گرفت

بدین اندرون نیز بی‌جان گرفت

دمی اندر آن دشت جولان گرفت

سر راه سام نریمان گرفت

مگر دیو، ملک سلیمان گرفت

و یا تیرگی، آب حیوان گرفت

هوا را همه باد و باران گرفت

ز باران همه بحر، طوفان گرفت