سحرگه که در گوش گردون فتاد

خروش خروس و نوای چکاو

روان شد چو زر موکب شیخ عهد

رهی نا روا ماند مانند چاو

گذشتم بناکام از آن بحر جود

[...]

ندیدم من از آدمی هیچکس

که اخلاق او جمله باشد نکو

هنرمند را اینقدر بس بود

که گویند اینست و بس عیب او

الهی بهنگام پیری مرا

تمنای نفس جوانان مده

میفکن بسختی و دشواریم

گشاده کن آسان ز کارم گره

جهانی سراسر پر از دون شدست

[...]

الهی زبان مرا در سخن

روان دار پیوسته بر راستی

بمعنی بیارای چون ز اولم

به نیکوترین صورت آراستی

نگهدار اعمال ما را از آن

[...]

اگر خاطرت میل کاری کند

کزان کار داری امید بهی

ازین پیشتر عاقلان گفته اند

فارسل حکیما و لا توصهی

چنان زندگانی کن ای نیک رای

بوقتی که اقبال دادت خدای

که خایند از حسرت انگشت دست

گرت بر زمین آید انگشت پای

دلا پاس این یکسخن گوش دار

که دارد خواص دم عیسوی

چو دانی که انجام دولت بچیست

بآغازش ار عاقلی نگروی

که از تو بکوه ار رسد نطق خوش

[...]

ز مستی عشق ار خرد یار تست

مشو هشیار ار توانی دمی

مده یکدمه وقت خود را ز دست

دمی نزد دانا به از عالمی

سپهرا من از گردشت فارغم

مرا کی توانی که غمگین کنی

نه نایم که بر بسته باشم کمر

بدان تا مرا کام شیرین کنی

نه نرگس که سر پیشت آرم فرود

[...]

منم آنکه در مدحتت طبع من

سپهر ازرقی گشت و مهر انوری

عطارد شود نکته های مرا

ببازار دانش بجان مشتری

بهر سو که روی آورم اهل فضل

[...]

مزن دم در آنچت گزیرست ازان

که حمل افتد این شیوه بر بیهشی

گر ایدون بمقدار گوئی سخن

ز خوی خوش خویش در رامشی

ور از حد برون میبری گفت را

[...]

مربی چو محمود باشد گرم

چه سنجد بمیزان من عنصری

چو سنجر هنر پروری کو مرا

که تا بشکنم رونق انوری

بزرگی این هر دو شاعر ز چیست

[...]

همی گفتم از راه ضجرت شبی

نسیم صبا را بخواهشگری

که لطفی بود بی نهایت اگر

پیامی ز من سوی خسرو بری

کریم جهان انک گر حاتمش

[...]