بر آن رهزنان بانگ برزد به کین

که گیرید یکسر سر خویش هین

سواران همه راه بر پشت زین

ستاننده رطل این از آن آن از این

همی گفت هرکس برین دشت کین

بکوشید تا تیره شب همچنین

سپهدار با ویژگان گفت هین

گرید از پس ام گرز و شمشیر کین

زگردان به خم کمند از کمین

به هر حمله دو دو ربودی ز زین

دو دستی چنان زدش بر سر زکین

که بالاش پهناش شد در زمین

ز دانندگان فیلسوفی گزین

ازو پرس هر چیز و با او نشین

ز هریک شنو پس مهین برگزین

چنان کاین نه آگاه از آن آن از این

سر وی دو ناگه گرفت ازکمین

همی زد ز خشم این برآن آن براین

کنون نیست با من گزارنده کین

جز افریقی از بوم خاور زمین

یکی مرد فرزانه زایران زمین

چنین گفت با پهلوان گزین

به هر سنگ کافکندی از خشم و کین

هوا تیره گردید و لرزان زمین

سپهبد به زیر درختی به کین

بد استاده چون دید جست از کمین

کمربست گرشاسب بر جنگ و کین

نشاند از چهل سو سپه در کمین

به خیمه بپوشید روی زمین

دبیر نویسنده را گفت هین

به نیزه ز پیل و به خنجر ز زین

یلان را همی زد نگون بر زمین

تو پنجه تن از لشکرت بر گزین

من از لشکر خویشتن همچنین

بزرگان و شاهان خاور زمین

ز بربر دگر سروران همچنین

به ژوها شنیدم که باشد چنین

جز از بیم شروان دگر نیست این

ستادی گه نیمشب چون زمین

بدی تاسپیده دمان همچنین