اگر نیستی بندشان داد و دین

ربودی همی این از آن آن ازین

همان اختران از فلک همچنین

همه سا جدانند سر بر زمین

دلت را همی گر شگفت آید این

به چشمِ خرد خویشتن را ببین

مهی بُد سَرِ داد و بنیادِ دین

گرانمایه دستورِ شاهِ زمین

ملک بودلف شهریار زمین

جهاندار ارّانی پاک دین

به باد تک اسپش به خاور زمین

کند غرق کشتی به دریای چین

همی تا بماند زمان و زمین

به فرمانش بادا هم آن و هم این

به روم و به هندوستان و به چین

به ایران و هر هفت کشور زمین

بر جوی منشین و جایی چنین

بدین باغ ما اندرآی و ببین

مشو، گفت در خون شاهی چنین

که بدنام گردی برآیی ز دین

که ضحاک ناگه گرفتش به چین

به ارّه به دو نیم کردش به کین

کمربند گردان گرفتی به کین

برانداختی نیزه بالا ز زین

کس ار هست بدخواه شاه زمین

فرستش بَرِ وی به پرخاش و کین

کنم ز اژدهای فلک سر زکین

چه باک آیدم ز اژدهای زمین

سه ره دردوید از پسش همچنین

که نگذاشت گوی از هوا بر زمین

بدو دیده بان گفت کای گرد کین

گرش هیچ بینی نگویی چنین

برآن پشته بر پشت سایان به کین

ز پیچیدنش جنبش اندر زمین

تو گفتی که بُد جنگیی در کمین

تنش سر به سر آلت جنگ و کین

به کام اندرش نیزه آهنین

به دندان چو سوهان بیازد به کین

توی شاخ قنوخ و رای برین

ز هندوستان تا به دریای چین