همی‌راند بی‌راه دل پر ز بیم

همی‌برد با خویشتن زر و سیم

شود تامیانش کنم بدو نیم

به یزدان که نفروشم او را به سیم

ز تیمار او شد دلش به دونیم

یکی تنگ تابوت کردش ز سیم

یکی کوه زرین یکی کوه سیم

نشسته تو اندر میان دل به بیم

گرو شهریارست پس من کیم

درین تنگ زندان ز بهر چیم

میانش به خنجر کنم به دونیم

بخرید چیزی که باید بسیم

روانش پر از غم دلش به دو نیم

همی‌داشتی زان به دل ترس و بیم

گر او شهریارست پس من کیم

برین کوه گوید ز بهر چیم

سپه را کنم زان سپس به دو نیم

سرآمد کنون روز پیکار و بیم

همی رفت پیران پر از درد و بیم

شد از کار رستم دلش به دو نیم

فراوان گهر باید و زرو سیم

برفتن پر امید و بودن به بیم

گشادند گردان کمرهای سیم

بپوشیدشان جامه های گلیم

دل شیر غران از ایشان به بیم

همه غرقه در آهن و زر و سیم

ستمکارگان را کنم به دو نیم

کسی کو ندارد ز دادار بیم