چو در پارس کامبو زیابود امیر

نجیب و جوانمرد و پاک و دلیر

چو مادی شه خویش زا دستگیر

بدیدند گشتند از جنگ سیر

از آن سوی کورش شه شیر گیر

بشد حمله ور باسپاه دلیر

بتازید بر آسیای صغیر

مهاجر نشینان خرد و کبیر

مسخر نمود آسیای صغیر

شهنشاه دهقان نواز کبیر

چو حاضر شدند آن سپاه دلیر

کمر بسته بازو گشاده چو شیر

پس آنگه بفرمود آنچه اسیر

که بخت النصر از صفیر و کبیر

ببردند تابوت شاه دلیر

به آرامگه بر نهادند زیر

سپهدار تان بردیای دلیر

که هم پور شاهست و هم شیر گیر

دو لشکر همه جنگجو و دلیر

ز مصر و ز ایران همه نره شیر

بمیدان چو آن هفت مرد دلیر

همی اسب راندندچون نره شیر

چو بر تخت شد داریوش کبیر

شهنشاه روشن روان دلیر

مرا گنج بسیار و لشگر دلیر

حریفند هریک بصد نره شیر

ببخشای بر جان زار و فقیر

مرنجان دل زیر دست و اسیر

سپهدار با افسران دلیر

برفتند در قصر شاهی چو شیر

ز ایران فرستم سپاهی دلیر

کمک زی تو آیند غران چوشیر

بگفتا منم نوجوان دلیر

بگاه نبردم یکی نره شیر

دوباره چو مردو نیای دلیر

بیامد بمیدان یکی نره شیر

مگر خود که با افسران دلیر

سوی کاخ شاهی بشد همچو شیر

فرستاد شه این سپاه دلیر

بنزد تو ای گرد افزون ز شیر