بدان ای جهاندیدهٔ پرفریب

به هر کار دیده فراز و نشیب

دلش گشت پردرد و جان پرنهیب

بدانست کآمد به تنگی نشیب

به نیزه زره بردرید از نهیب

نیامد برون پای گیو از رکیب

بدیشان نهاد از دو رویه نهیب

نیامد یکی را سر اندر نشیب

که دولت گرفتست از ایشان نشیب

کنون کرد باید به کین بر نهیب

همان چون سر آری به سوی نشیب

ز ناخفتگان بر تو آید نهیب

برون کرد باید ز دلها نهیب

گزیدن مر این غمگنان را شکیب

جهان سر به سر با فراز و نشیب

چنینست تا رفتن اندر نهیب

چو گیو اندر آمد گروی از نهیب

کمان شد ز دستش به سوی نشیب

چنینست کار جهان فریب

پس هر فرازی نهاده نشیب

ز بالا چو برق اندر آمد به شیب

دل از مردن گستهم با نهیب

چنین است کردار این پر فریب

چه مایه فراز است و چندی نشیب

سرش گشت گردان و دل پرنهیب

بدانست کامد به تنگی نشیب

گهی بر فراز و گهی در نشیب

گهی شادکامی گهی با نهیب

بدآنگه که شد چشمه سوی نشیب

دل شاه ترکان بجست از نهیب

که این ترک بدساز مردم فریب

نبیند همی از بلندی نشیب

چنینست گیتی فراز و نشیب

یکی آورد دیگری را نهیب