تو برداشتی و آمدی سوی من

همی در سپوزی به پهلوی من

جز آن کس ندانم نکو‌گویِ من

که روشن کند بر من آهویِ من

دویدند خدمت کنان سوی من

به عزت گرفتند بازوی من

که یک سال در کاخ خود شوی من

نبیند دو چشمش همی روی من

به گیتی نبینی دگر روی من

مگر زان که آئی دگر سوی من

بگفتا ببین زور بازوی من

چگونه است در رزم نیروی من

نتابد کسی پیش بازوی من

چو موم است که پیش نیروی من

بدو گفت ای سرو دلجوی من

گل مهربان وفا خوی من

شهش گفت: دی کآمدی سوی من

مگردید چشم تو چون روی من

تو گویی که ده من بود موی من

نیامد تو را شرم از روی من؟!

ترا دیده بازو نگه سوی من

وزان سوی بیگانه بر روی من

شیر شود صید دو آهوی من

روبهکا خیره میا سوی من

همی گفت کای مهربان شوی من

که خون تو شد غازه ی روی من

بگویم که ای پاک بانوی من

به قربان پور تو شد شوی من

اگر زنده ای پس چرا سوی من

نیایی که بینی دمی روی من

چو باشد اگر بنگری سوی من

کنی سرخ پیش خدا روی من

شد از رفتنت سست زانوی من

برون رفت نیرو ز بازوی من

که ای عاشق من بیا سوی من

به کام دل خود ببین روی من

جهان بود خوشبوی از بوی من

گلستان، همه روشن از روی من