برفتند از ایدر پر از جنگ و جوش

من ایدر نوان با غم و با خروش

نباید که جوید کسی جنگ و جوش

به رهام گودرز دارید گوش

زمین پر ز جوش و هوا پر خروش

هژبر ژیان را بدرید گوش

سپه بازکش چون شب آمد مکوش

که اکنون برآید ز ترکان خروش

دل شاه ترکان پر از خشم و جوش

ز تندی نبودش به گفتار گوش

به شادی به لشکر بر آمد خروش

سپهدار ترکان همی داشت گوش

سپه گرزها بر نهاده به دوش

یکایک نهاده به آواز گوش

شب آمد بر آمد ز هر سو خروش

تو گفتی جهان را بدرید گوش

ز ایوان به زاری برآمد خروش

که ای دادگر شاه بسیار هوش

وز آن پس برآمد ز لشکر خروش

زمین و زمان شد پر از جنگ و جوش

تو با خویش و پیوند مادر مکوش

به پرهیز وز کینه چندین مجوش

بفرمود تا اشکش تیز هوش

بیارامد از غارت و جنگ و جوش

از این پس گر آید ز جایی خروش

ز بیدادی و غارت و جنگ و جوش

پرستشگهی کرده پشمینه پوش

ز کافش یکی ناله آمد به گوش

بدان گه که خیزد ز مرغان خروش

یکی ناله زارم آمد به گوش

از این غار بی‌بن برآمد خروش

شنیدم نهادم به آواز گوش

چنان دید در خواب کاو را به گوش

نهفته بگفتی خجسته سروش

سحرگه مرا چشم بغنود دوش

ز یزدان بیامد خجسته سروش

از آن پس هر آن کس که آمد به هوش

چنین گفت با ناله و با خروش

همه کوه پر ناله و با خروش

همی سنگ خارا برآمد به جوش