دریده درفش و نگونسار کوس

چو لاله کفن روی چون سندروس

بزد نای رویین و بربست کوس

بیاراست لشکر چو چشم خروس

دگر روز برخاست آوای کوس

سپه را همی راند گودرز و طوس

برآمد ز هر دو سپه بوق و کوس

هوا نیلگون شد زمین آبنوس

سپهبد بفرمود تا گیو و طوس

به پشت سپاه اندر آرند کوس

چو رعد خروشنده شد بوق و کوس

خور اندر پس پردهٔ آبنوس

ز مغفر هوا گشت چون سندروس

زمین سر به سر تیره چون آبنوس

برآمد ز ایران سپه بوق و کوس

برون رفت گرگین و فرهاد و طوس

سپهدار چون گیو و گودرز و طوس

بدرید دلتان ز آوای کوس

جهان کر شد از نالهٔ بوق و کوس

زمین آهنین شد هوا آبنوس

خبر یافت زو رستم و گیو و طوس

برفتند با لشکری گشن و کوس

ازان پس تهمتن زمین داد بوس

چنین گفت کاین باده بر یاد طوس

بزد تند یک دست بر دست طوس

تو گفتی ز پیل ژیان یافت کوس

دگر روز فرمود تا گیو و طوس

ببستند شبگیر بر پیل کوس

هوا نیلگون گشت و کوه آبنوس

بجوشید دریا ز آواز کوس

تو گفتی که ابری به رنگ آبنوس

برآمد ببارید زو سندروس

بفرمود کاووس تا بوق و کوس

دمیدند و آمد سپهدار طوس

چنین گفت موبد که یک روز طوس

بدانگه که برخاست بانگ خروس

بفرمود تا با سپه گیو و طوس

برفتند با نای رویین و کوس

وزان پس خروشیدن نای و کوس

برآمد بیامد سپهدار طوس