بگفت این به سربازی ازمن نکوست

نگیریم سری را که دادم به دوست

اگر جز تو چیزی مرا آرزوست

نه بینم مراد دل خود ز دوست

بدو گفت عابس که درراه دوست

همان به چو مغز اندر آیم ز پوست

همه دوده را در دل این آرزوست

که جان را ببازند در راه دوست

اگر بر کنند از تنم زنده پوست

نتابم سراز عهد وپیمان دوست

دراندیشه هر چت بگنجد نه اوست

که او برتر ازوهم و ازگفت وگوست

همی گفت بر دوش او تخت پوست

که در مغز او نیست جز یاد دوست

کجا غم خورد سالک راه دوست؟

چو داند که هر شادی و غم ازوست

یکی دست آن ماه در راه دوست

بیاویخت از تیغ دشمن به پوست

گرم صدره از تن در آرند پوست

به خوشنودی دوست، نغز و نکوست

هر آنکو چو تو مرد استیزه جوست

دوچشمان او بهر گویی نکوست

که اکنون چه جای چنین گفتگو ست

زتو این سخن نزد ما کی نکوست

خوشا عاشق مرده در پای دوست

اگر مرگ این است مردن نکوست

چو هر سختی و رنج و ماتم ازوست

بر ما همه سهل و نغز و نکوست

کنم از تن دشمن دوست، پوست

که این کار – با دشمن او نکوست

مرا جستن خون تو آرزوست

نه شاهی طلب باشم و ملک دوست

مرا با شما آخرین گفتگو ست

کزین گفته بشناسم از مغز پوست

همان نامه ی آسمانی ازوست

که موبد همی خواندش زند و اوست

بفرمود تا زنده کندندش پوست

که با قیصر روم گشته است دوست

درین نغز هنگام ما را نکوست

که با یکدیگر یار باشیم و دوست