برادرش را با پسر همچو دود

فرستاد سوی سرندیب زود

سپهبد برانگیخت شبرنگ زود

گرفتش کمربند و از زین ربود

بگفتش هر آنچ از فرسته شنود

همان راز نامه مرو را نمود

بر پهلوان شاه مهراج زود

فرستاد کس مبتر او را نمود

زره زیر و خفتانش از بر کبود

ز پولاد ساعدش و از زرّ خود

نه با چرخ شاید به نزد آزمود

نه چون بخت بد شد بود چاره سود

همی گفت ترسم که از بهر سود

سپاهم به دشمن سپارند زود

رسیدند ناگه بدآن خیمه زود

که بر تخت تنها بهو خفته بود

هنر بُد مرا بخت فرخ نبود

چو باشد هنر بخت نبود چه سود

دلیران ایران هر آنکس که بود

پی گردشان برگرفتند زود

دگر در گریز آن کجا مانده بود

نهادند سر زی سرندیب زود

ز خویشانش پور بهو هر که بود

ببرد و ز دریا گذر کرد زود

چو آمد برش تنگ برخاست زود

فراوان بپرسید و گرمی نمود

نخستین ز پای اندر آرند زود

وز آنجا گریزند پس همچو دود

پسین مردم آمد که از هر چه بود

شدش بهره و بر همه برفزود

از آغاز کاین چار گوهر نمود

میانشان یکی جنبش انگیخت زود

دگر باره نو گرمیی برفزود

هوا گشت از آن آتش تیره دود

پس از هرچه خواهد بدو هست و بود

ندانی زیان چون چو دانی چه سود

ز بالا فرود آمدی همچو دود

بدان تنگ سوراخ رفتی فرود

به دیگر جزیری رسیدند زود

کجا نام آن جای هدکیر بود