چو گشت آن پریروی بیمار غنج

ببرید دل زین سرای سپنج

نه کند آوری گیرد از باج و گنج

نه دل تیره دارد ز رزم و ز رنج

بدین اندرون سال پنجاه رنج

ببرد و از این چند بنهاد گنج

همی پروریدش به ناز و به رنج

بدو بود شاد و بدو داد گنج

دلم سیر شد زین سرای سپنج

خدایا مرا زود بِرْهان ز رنج

ابا تاج و با گنج نادیده رنج

مگر زلفشان دیده رنج شکنج

برادر که مهتر به خاور به رنج

به سر بر ترا افسر و زیر گنج؟

برافراختن سر به بیشی و گنج

به رنجور مردم نماینده رنج

گشاده در گنج و افگنده رنج

بر آیین و رسم سرای سپنج

درم خواست و دینار و گوهر ز گنج

گرانمایه دیبای زربفت پنج

برفتند زی ماه رخسار پنج

ابا گرم گفتار و دینار و گنج

بکشتیم و دادیم آبش به رنج

بیاویختیم از برش تاج و گنج

کند شهر ایران پر آشوب و رنج

بدو بازگردد مگر تاج و گنج

ابا کوس و با نای روئین و سنج

ابا تازی اسپان و پیلان و گنج

همین خارستان چون سرای سپنج

کزو ناز و گنجست و هم درد و رنج

ازان پس که بردم بسی درد و رنج

سپردم ترا تخت شاهی و گنج

تن پهلوان را نیارم به رنج

فرستمش هرگونه آگنده گنج

که گر بهر ما زین سرای سپنج

نیامد به جز درد و اندوه و رنج

چنین تا برآمد برین سال پنج

نبودند آگه کس از درد و رنج

تو گفتی که ابری برآمد ز کنج

ز شنگرف نیرنگ زد بر ترنج