اگر باشگونه بود پیرهن

بود حاجت برکشیدن زتن

چو دیدار یابی به شاخ سخن

بدانی که دانش نیاید به بن

توانم مگر پایه‌ای ساختن

بر شاخ آن سرو سایه فکن

چو بشنید از ایشان سپهبد سخن

یکی نامور نامه افکند بن

بدانستم آمد زمان سخن

کنون نو شود روزگار کهن

که راز تو با کس نگویم ز بن

ز تو بشنوم هر چه گویی سخن

بدو گفت گر بگذری زین سخن

بتابی ز سوگند و پیمان من

چو ابلیس پیوسته دید آن سخن

یکی بند بد را نو افگند بن

جوانی برآراست از خویشتن

سخنگوی و بینا دل و رایزن

شه پر منش را خوش آمد سخن

که آن سرو سیمین برافگند بن

چه گویم کیم بر سر انجمن

یکی دانشی داستانم بزن

گشادند بر آفریدون سخن

که نو باش تا هست گیتی کهن

همی خون دام و دد و مرد و زن

بریزد کند در یکی آبدن

به آهن سراسر بپوشید تن

بدان تا نداند کسش ز انجمن

چو بشنید جندل ز خسرو سخن

یکی رای پاکیزه افگند بن

خردمند و روشن‌دل و پاک‌تن

بیامد بر سرو شاه یمن

به جندل چنین گفت شاه یمن

که بی‌آفرینت مبادا دهن

چو بشنید از آن نامداران سخن

نه سر دید آن را به گیتی نه بن

چنین گفت کاین شهریار یمن

سر انجمن سرو سایه فکن

شدند این سه پرمایه اندر یمن

برون آمدند از یمن مرد و زن